Gejaj rakontoj en Esperanto.

22.6.18

Ŝvito.

Laŭ zamenhofa ekzemplo en PIV, oni devas manĝi sian panon en ŝvito de sia vizaĝo.
Nu… mi jam elektis la vizaĝon !

Someraj plezuroj.

Laŭorde aŭ ne… Leki bastonon,

bori la sablon,

kaj ludi per akvo.

Kun kompata penseto al ĉiuj alihemisferanoj, kiuj ĵus eniris la vintran sezonon 😎😎😎

Petveturado suden (tria parto)...

Jen bela tasko, kiun li petis de mi ! Dum mi aŭdis la bruon de liaj paŝoj malsuprenirantaj, mi rigardis mian « raneton », kiu ekronketis kiel senpeka beatulo. La ĵus dirita frazo eĥis en mia kapo, kvazaŭ danĝeroplena ordono : « Senvestigu lin, bonvolu. Li ne dormu kun siaj vestoj malsekaj. » Ĉu pro laceco post tro longa tago, ĉu pro la bieroj, mi sentis seka mian gorĝon, bategis miaj tempioj. Aŭdiĝis de malproksime la muziko de la festejo.

- Unue mi aranĝu MIAN liton, mi min diris enmense.

Elsakiginte mian dormosakon, mi sternis ĝin sur la apuda matraco. Jen farite ! Mi turnis min al mia kunulo. Lia brusto kaj ventro leviĝis je ĉiu trankvila spirado. Sub la suprentirita subĉemizo la videbla haŭto estis preskaŭ senhara, krom nigra streta linio, kiu kuris de la ombiliko por kaŝe malaperi sub la kalsoneta zono.

- Due mi preparu LIAN liton.

Sed tion dirante, vole-nevole mi ja sentis, ke io en mia kalsono vekiĝis, emociiĝis. Kapon antaŭen ĝi preparis sian gliton. Streĉo, jes. Ankaŭ streĉo de la tega littuko unuflanke de la matraco. La knabiĉo plu dormis meze de la lito. Kion fari nun ? Mi metis manon sur lian subĉemizon. Ne eblis dubi, ĝi ja estas malseka… Mi provis lin skui. Tamen ne tro forte. Peĉ ! Ke li nur vekiĝu ! Sed ne… Li ja levis la manon por froti al si la nazon. Sed la mano falis sur lian frunton, kaj li denove ronketis. Tiam lian duan manon mi prenis kaj levis ĝis lia kapo. Nun la t-ĉemizon mi tiris supren, almenaŭ provis tiri, plisi, ruli... Jen tasko ja malfacila ! Ĉu mi jam provis demeti malsekan subĉemizon ? La ŝtofo fakte gluiĝas al haŭto. Mi devis kaŭri kapoflanke, levi lian dorson, longtempe barakti, strebi, antaŭ la fina venko, tio estis tiri la veston… de sur lia vizaĝo. Uf ! La bubiĉo daŭre dormis. Restis nur… Ne. Antaŭe mi rulu lin sur la litflankon, kie mi jam sternis la littukon. Tion mi faris multe pli fidoplene. Kiam la tega littuko estis fine taŭge etendita, mi repuŝis lin por ke li kuŝu denove surdorse. Lasta fazo. Jen la ĉerizo sur la kuko, kiu mian bananon frenezigis. Mian maldektran manon mi ŝovis sub liajn genuojn, kaj tirante supren, levigis sian pugon dum mi subŝovis mian dekstran manon por kapti la zonon de lia pugujo. Jes, karaj legantoj, same kiel farendas por ŝanĝi al bebo pistukon ! Temis tamen ĉi-kaze pri bela bebego… La streĉita zono, glitinte, malkovrigis aliflanke dense nigran pubhararon, sed tubereto bare malhelpis pluan elpakigon de l’ surprizsaketo. Tamen, la petitan taskon mi plenumu ĝisfine laŭdeve. Tial, miajn montrofingrojn mi pasigis subzonen, kaj, delikate, malrapide, mi tiris la kalsoneton (jam preskaŭ malsekan) ĝispiede.

Sur ronda kuseno kviete ripozis diketa vermego, kies helpinka kapeto videblis trans faldita mufkolumo. Bela vidaĵo. Bela rekompenco…

daŭrigota...