Gejaj rakontoj en Esperanto.

el la romano « Antaŭ la nokto » (Antes que anochezca laŭ la originala titolo) de la kubana verkisto Reinaldo Arenas (1943-1990), esperantigita de la traduko francen de Liliane Hasson.

En tiu aŭtobiografia verko, estas du ĉapitroj, kies titolo estas « Erotismo ».

La unua estas la dekdua ĉapitro pri la junaĝo de la aŭtoro. Mi jam plublikis ĝin antaŭ kelkaj tagoj.

La dua estas la trideknaŭa, pri liaj plenkreskaj seksaventuroj, precipe en Havano. Ĉar tiu lasta ĉapitro estas sufiĉe longa, mi elektis prezenti ĝin en pluraj partoj. Tiel vi ĝuos la enhavon pli longtempe. Jen la dua parto.

De ĉiam havis Hiramo Pratt problemojn kun teatroj. Li jam estis elpelita de Sovetunio, kie li iris studi estiel juna komunisto, ĉar meze de spektaklo de la Bolŝoj-Teatro, oni surprizis lin suĉantan la kacon de juna ruso. Pli poste, dum ni ambaŭ serĉis literaturajn kaj erotikajn aventurojn en la Insulo de la Pinarboj, Hiramo amrilatis kun knabiĉo, kiu laboris kun sia brigado por rikolti pampelmusojn. En plena amorado, dum li midzis tiun uliĉon malantaŭ teatra kurteno, tiu-ĉi senatendite leviĝis, kaj Hiramo elmontris sin meze de la scenejo. Ni ne diru, ke aplaŭdoj ekaŭdiĝis de la publiko, sed ja pli ĝuste, laŭtegaĉa tumulto. La midzita ulo estis ĉirkaŭ deksesjara, tial Hiramon oni arestis, tondis kaj enkarcerigis. Mi pasigis longan semajnon, vaganta sur la Insulo de la Pinarboj por trovi en kiu malliberejo li troviĝas. Fine rezigninta, kiam mi estis enŝipiĝonta por reiri en Havanon, mi ekvidis Hiramon, eskortita de pluraj provosoj, kiuj kondukis lin al la ŝipo. Malantaŭe, same malliberigita, sekvis la tre bela knabiĉo. Oni malpermesis al Hiramo restadi en Havano, kaj sendis lin en agrikulturan laborkampon en la provico Oriente, loko de lia naskiĝo. De tiam, ni longtempe korespondis.

Ni kelkiam trafis amantojn kun krimaj intencoj, aŭ kompleksoj, kiuj puŝis ilin al nepravigebla uragano da violento. La kazo de Amando Lopez estis signifa. Li renkontis belan knabiĉon, kiu praktikis ĵudon, kaj venigis lin siahejmen. La junulo petis, ke li kuŝiĝu, kaj rigardadis la Glugluon, tio estas la kromnomo de Amando Lopez. « Kian belan kolon vi havas, diris la uliĉo, etendu ĝin iomete pli. » Tiam, tiu bela vira specimeno ordonis : « Nun, vi fermu la okulojn. » Amando, kun streĉita kolo kaj fermitaj okuloj, kvazaŭ ekstaziĝanta cigno, esperplene atendis kareson, sed la juluniĉo eligis la tradician krion de la ĵudistoj, ĵetis sin al la korpo de Amando, kaj per malfermita mano, frapis lin ĉe la kolon. Tion, kion li volis, estis nek pli nek malpli frakasi lian gorĝan pomon por tuj mortigi lin. Amando, viglega kviro, tiom blekis, ke li alarmis la tutan najbararon de la pensiono. Ĉiuj kuregis por helpi, kaj veturis lin rapide en hospitalon, dum li sputis sian sangon. La junuliĉo malaperis, superŝutante lin per torento da insultoj.

Multfoje, la erotikaj aventuroj de la Glugluo finiĝis en hospitalo. Mi memoras ke iam, mi prezentis al li unu el la rekrutoj, kiu kutimis viziti min. Mi havis tiam ian privatan armeon : mi konatiĝis kun rekruto, kiu la morgaŭon venis kun sia amiko, kiu venis kun alia amiko, kaj tiel plu. Iafoje, mi havis dek aŭ dudek da ili en mia ĉambro, tio estas multe tro. Krome, ni emis malavari, disdividante niajn amikojn, dum iliaflanke, ili sentis sin stimulitaj pro la novaj renkontiĝoj. Do, mi kondukis tiun rekruton ĉe Amandon. Li vere estis bela knabiĉo, sed li havis etan kacon, kaj Amando estis ambiciulo. Tial, ĉar la soldato ne kontentigis lin, li petis ke li enŝovu en lian anuson pilkbatilon, dediĉitan por tiu uzo. Sed la soldato iom troigis kaj enigis la tutan batilon en lian anuson, tiel kaŭzante intestan perforadon kaj poste peritoneiton. Dum longtempe poste, Amando devige portis artefaritan anuson. La nomo de la Glugluo tiel ŝanĝiĝis : de tiam oni nomis lin Dutruo.

Kelkiam, ni estis turmentataj pro la ĵaluzo de tiuj uliĉoj, de tiuj pugfikantoj kiel ni nomis ilin. Aliiam, tiu ĵaluzo ekflamis inter ili. Iun tagon, mi enirigis tre belan knabiĉon en banbudon de La Concha, sed alia uliĉo, probable enamiĝinta al la unua, sciigis al la polico, ke du iĉoj estis fikantaj en banbudo. Nu, ja kompreneble, ĉia samseksema agado estis malpermesita kaj subpremita, kaj povis eĉ kosti jarojn da mallibero. Tio ne malhelpis, ke tiu malbonfarulo kondukis iun policiston ĝis la budo kie, nudaj kaj ŝvitantaj, ni seksumis. Ili ordonis, ke ni malfermu la pordon, ĉar tra la supra vazistaso, ili jam vidis nin, unu en la alian. Ja evidentis, ke ne eblis eviti la problemojn. Du iĉoj, adame nudaj, ekscititaj, enŝlositaj en banbudo, ne povis doni iun ajn senkulpigon al la polico. Fulmrapide, mi buligis ĉiujn miajn aĵojn, envolvis ilin en mia ĉemizo, malfermis la pordon, kaj antaŭ ol la policisto min kaptos, eligante ŝrikon, mi kurege malsuprengrimpis la ŝtuparon de La Concha, ĵetis min en akvon kaj naĝis for al la marvasto. Ĉi-foje, la naturo favoris min, ĉar subite ekblovis tropika tempesto. Okazis kvazaŭa miraklo. Ĉe la marbordo, mi ekvidis polican patrolŝipon, kiu serĉis min, sed tiam, pluvegis tiom forte, ke ili perdis min el la vido. Mi albordiĝis tiel nuda sur la plaĝojn de Patrice Lumumba, je du aŭ tri kilometroj for le La Concha. La pluvo jam ĉesis, kaj tie troviĝis tri knabiĉoj plonĝantaj en la maron de saltotabulo. Temis pri eksterordinaraj uloj. Antaŭ ili, mi suprengrimpis al la saltotabulo kaj surmetis mian banpugujon. Ni babilis. Mi ne scias, ĉu ili suspektis, ke io kurioza okazis al mi, sed ili de pridemandis. Ni iom kune naĝadis. Kaj post kelkaj minutoj, ili alvenis en mian ĉambron, kiu feliĉe situis tute proksime de la Patrice Lumumba. Ili ja rekompencis min de ĉiuj miaj timegoj okazintaj en La Concha. Sed dum monatoj, mi devis eviti tiun plaĝon, kie mi vidis tiom da iĉoj pretaj seksumi kun aliaj iĉoj. Iasence, temis pri historia loko. Ekde la tempo de la Respubliko, ĉiuj venis tien por fiki en la banbudoj, kie eblis enfermiĝi por agi laŭplezure. Kaj ni agnosku, ke tiuj uliĉoj, ĉu en bankalsoneto, ĉu nudaj, verdire estis nerezisteblaj.

Tien venis iĉoj kune kun siaj edzinoj. Ili amuziĝis sur la plaĝo, sed iam-tiam, ili eniris vestodeponejon por ŝanĝi sin, kaj tiuokaze ili havis seksajn rilatojn kun aliaj junuliĉoj, antaŭ ol reveni al sia edzinoj. Mi memoras aparte belan iĉon, kiu ludis sur sablo kun sia edzino kaj filo. Li kuŝiĝis, levis la gambojn, kaj lasis min vidi belegajn testikojn. Mi longtempe observis lin. Li denove ludis kun la etulo, kaj rekomencis sian artifikon. Finfine, li eniris la konstruaĵon, kie troviĝis banbudoj, sin duŝis kaj supreniris por ŝanĝi sin. Lin mi sekvis, kaj petis, laŭmemore, cigaredon aŭ alumeton, kaj li tuj proponis, ke mi eniru. Dum kvin minutoj, li kondutis nekredeble malfidele al sia edzino. Mi revidis lin iam poste je la brako de lia edzino, kun lia filo. Kia bela familia bildo. Ŝajnas al mi, ke la ideo de mia romano Pliafoje la maro venis de tio, ĉar tiu maro fakte estis rolanto, kiu plej erotizis nin, maro tropika, plena je superbaj adoleskantoj, je iĉoj banantaj sin kelkfoje nude, aŭ en maldika kalsoneto. Iri ĉe la marbordon, rigardi la maron, jen mirigega festo, kie ĉiam eblis trovi anoniman amoranton, kie atendis nin en la ondoj.

Iam, ni fikis subakve. Prie mi fariĝis specialisto. Mi sukcesis akiri maskon kaj palmoŝuojn. La submara mondo estis miriga, same kiel admiri tiujn korpojn sub akvo. Okazis, ke mi seksumis sub akvo kun iu, kiu ankaŭ havis maskon. Kelkfoje, la iĉo estis akompanata, kaj dum li babilis kun iu ĝis la kolo mergiĝinta, mi vigle kaj ĝisĉure suĉis al li la kacon, kaj mi malaperis poste pere de palmobato. Tio, kion la kunparolanto eble rimarkis, estis nur profunda dumejakula ĝuĝemo.